Theo Thijssen was niet alleen een groot schrijver en een geboren onderwijzer, maar ook werd hij van jongs af aan gedreven door een stevig maatschappelijk engagement, weliswaar gereguleerd door de nuchterheid van de praktijkman. Uiteindelijk werd hij zelfs beroepspoliticus.

Over dit alles ging deze tentoonstelling, die werd geopend door Gerdi Verbeet, oud-voorzitter van de Tweede Kamer en voormalig lerares.

Theo Thijssen (1879-1943) geldt als schoolvoorbeeld van de ‘rode schoolmeester’. Maar zo eenvoudig is dat niet. Zelf uit een ‘rood nest’, moest Thijssen toen hij in 1898 voor de klas kwam staan, niks hebben van de spraakmakende socialistische onderwijzers van toen: fanatieke scherpslijpers! Maar ook hij maakte zich kwaad over de sociale ellende die hij dagelijks zag. Dus werd ook Thijssen uiteindelijk lid van de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP). Opstandig was hij steeds al, vooral tegen uiteenlopende pedagogische autoriteiten. Maar ook liep hij als jong onderwijzer al meteen aan tegen de ‘sociale quaestie’: de talenten van zijn beste leerlingen bleven onuitgewerkt, omdat ze arme ouders hadden of onverschillige onderwijzers. Gelijkwaardige ontwikkelingskansen voor arm en rijk: dát was voor Thijssen de kern van zijn socialisme. Daarvoor zette hij zich in als onderwijzer, journalist, vakbondsman en volksvertegenwoordiger.